Nieuws

Ruwe diamant

by | mrt 23, 2021 | Diamant

De diamant bestaat uit pure, gekristalliseerde koolstof. Het is het hardste materiaal dat de mensheid kent en toch kan het met een gerichte slag in de juiste hoek worden gespleten. In de 15e eeuw werd ontdekt dat de hardheid van de diamant niet in alle assen van het kristal hetzelfde is. Een fenomeen dat bekend staat als hardheidsanisotropie. Deze anisotropie, waarbij de hardheid in zeer specifieke richtingen minimaal lager is dan in de andere richtingen, maakt de steen slijpbaar. De kristallen komen van nature voor als octaëder of hexakis octaëder (48 driehoekige vlakken); de kristallen facetten zijn licht gebogen. In 1839 slaagde de mineraloog Friedrich Mohs erin om de enorme hardheid van de diamant uit te drukken in vergelijking met andere mineralen. Hij ontwikkelde een hardheidsschaal van tien cijfers waarop de diamant het enige mineraal is op niveau 10. Op niveau 9 volgt het korund met zijn variëteiten robijn en saffier . Deze classificatie van mineralen staat tot op de dag van vandaag bekend als de “Mohs-hardheidsschaal”. Het is niet gedocumenteerd op welk tijdstip precies de eerste diamanten werden ontdekt; maar er zijn aanwijzingen waar ze voor het eerst werden gevonden, namelijk in India. India was de enige leverancier tot de 18e eeuw. Eerste vermeldingen van diamanten werden gevonden in een boek van een oude Indiase staatsfilosoof. Het boek werd pas in 1905 ontdekt, maar is gedateerd rond 300 voor Christus. De inhoud meldt dat de hedendaagse diamanthandel levendig was, zelfs belastingen voor de diamanthandel moesten worden betaald.

Vorming

De diamant wordt een paar honderd kilometer diep gevormd in de zogenaamde mantel, samen met een rots genaamd kimberliet. Het is een feit dat rotsen van 130 tot 200 kilometer diep alleen door vulkaanuitbarstingen het aardoppervlak bereiken. Deze uitbarstingen vonden periodiek plaats gedurende de geschiedenis van de aarde, de meest recente waren vulkanische openingen die een geologische ouderdom hebben van ten minste 100 miljoen jaar. Deze vulkanische openingen worden ook wel “pijpen” genoemd.

Primaire en secundaire afzettingen 
De diamanten in een primaire afzetting worden gevonden in de mijn waarin ze zijn gevormd. Dit is dus waar de stenen zich vormden en voor het eerst naar de oppervlakte kwamen. De primaire afzettingen zijn de kraters van de kimberlietopeningen, d.w.z. het uiteinde van de pijpen waardoor de stenen de bovenste lagen van de aarde bereikten.
De secundaire afzetting is de naam die wordt gegeven aan de plaats waar edelstenen zich puur toevallig hebben verzameld als gevolg van geografische omstandigheden. Deze migratie wordt veroorzaakt door erosie. Als gevolg van deze krachten verweren kimberlietpijpen gedurende de millennia en breken langzaam. De individuele brokken worden dan verder gedragen. Afhankelijk van het type transport is er sprake van rivier-, zee- of eolisch transport.
De oudst bekende afzettingen bevonden zich in India, waarna grote afzettingen vooral in Brazilië (1725) en Zuid-Afrika (1825) werden ontdekt. De bekendste pijpafzetting in Zuid-Afrika was de zogenaamde Kimberley-mijn, het werd uitgebuit binnen 37 jaar van 1871-1908; zonder enige machineondersteuning. Deze mijn werd bekend om zijn ongelooflijke omvang. Het is het grootste gat dat ooit door mensenhanden is gegraven, genaamd de “Big Hole”. De mijn heeft bovenaan een diameter van 460 meter en een diepte van ruim 1000 meter. Volgens informatie werden bijna 15 miljoen diamantkaraat uit de mijn gehaald. In 1914 werd het gesloten omdat het niet meer productief was. In de jaren vijftig werden ook grotere afzettingen ontdekt in Siberië. In Australië zijn in de jaren zeventig incidenten geconstateerd.
Vanwege zijn grote hardheid wordt de diamant ook in de industrie gebruikt. Deze zogenaamde industriële diamant wordt gebruikt voor boor-, snij- en slijpmachines. Slechts een kwart van de diamantproductie in de wereld is van voldoende kwaliteit voor de productie van sieraden.