De diamant is het hardste mineraal dat de mens kent. Het bestaat uit pure, gekristalliseerde koolstof. De naam is afgeleid van het Griekse woord “adamas”, wat zich vertaalt als “het onoverwinnelijke”. De diamant is de bekendste en meest gewilde edelsteen en verenigt hardheid, breking en kleurverspreiding als geen andere steen.

Antieke diamanten juwelen zijn vooral te herkennen aan de diamanten slijpvorm. Diamantslijpers hebben altijd geprobeerd de snijtechniek te verbeteren en de best mogelijke breking van licht mogelijk te maken. De platte rozetsnede is ontwikkeld in de 18^e eeuw. In de loop van de 19^e eeuw werd het oude slijpen verder ontwikkeld; op een later tijdstip, rond 1939, werd de briljant slijpvorm voltooid. Heeft u antieke diamanten sieraden geërfd die u graag zou willen verkopen en bent u op zoek naar een expert om de sieraden te beoordelen? Bij Kost-Baar bent u aan het juiste adres! Wij beoordelen uw sieraden kosteloos en vrijblijvend en doen u een koopbod. De roos slijpvorm is een oude edelsteen slijpvorm, deze werd eind 16e eeuw al in Nederland gebruikt. De bekendste rozensoorten zijn de “Antwerpse roos” of de “Full Dutch Rose”.

Antieke oorbellen, Antwerpen, 1870

De rozetsnede bestaat uit een veelvoud aan kleine, fijn gepolijste facetten. Deze facetten zijn min of meer in een symmetrisch patroon gerangschikt. Zoals de naam al doet vermoeden, lijkt de snit op een open roos. De steen heeft een platte onderkant en de kroon is meer koepelvormig. De facetten zijn driehoekig geslepen en komen samen in het midden van de steen. Deze prachtige oorbellen zijn gemaakt in Antwerpen rond 1870. Hier kunt u de typische rozet-uitsnijding zien, het onderste deel is vlak en volledig gesloten. Dat is het grootste nadeel van de rozetsnede. Breking en kleurverspreiding worden niet ten volle gegarandeerd. Voor de oorbellen werden witte diamanten gebruikt, waardoor de steen het licht beter verspreid. Met donkere tinten ziet de steen er vaak saai en levenloos uit. De oude snit werd gebruikt tussen 1890 en 1930. De oude snit zou de voorloper kunnen worden genoemd van de allround briljanten die tegenwoordig bestaan. Vooral antieke sieraden met een oud Europees slijpsel zijn in trek bij verzamelaars. De briljante snit van vandaag wordt geprojecteerd en geslepen met behulp van een computer en laser. Het resultaat wordt geoptimaliseerd door deze moderne werktechniek. De ruwe diamant wordt gescand en de juiste snede wordt berekend, waardoor het verlies aan volume of slijpen tot een minimum wordt beperkt. De oude snede is nog een echt handwerk. De slijper probeerde de maximale grootte en de beste kleurreflectie te bereiken, maar hij vertrouwde uitsluitend op zijn gevoel voor verhoudingen. Elke oude snit is daarom uniek. Ze zijn meer kussenvormig en hoekiger van vorm. De oude snit ziet er wat donkerder uit omdat de culet (punt van de diamant) groter is of op een ander facet is geslepen.
Sinds het einde van de 15^e eeuw hebben slijpmachines geprobeerd om steeds meer extra facetten te bewerkstelligen. Dankzij de ontwikkeling van de slijpschijf was dit ook mogelijk. Rond 1650 werd op voorstel van de Franse kardinaal Mazarin voor het eerst een diamantslijpsel  met 32 ​​facetten plus tafel en culet ontwikkeld. Deze snit wordt “dubbel goed” of “Mazarin snede” genoemd. De vorm werd in de 17^e eeuw verbeterd door de Venetiaanse edelsteensnijder Peruzzi en er werden extra facetten aan toegevoegd. Deze vorm wordt “triple good” of “peruzzi cut” genoemd. Peruzzi had geprobeerd een ronde vorm te creëren – dit type snede was de voorloper van de oude snit.

Collier met oud Europees geslepen diamanten, rond 1900

Alle oude sneden zijn min of meer asymmetrisch, kussenvormig en een beetje rechthoekig, omdat er altijd naar gestreefd werd om met zo min mogelijk materiaalverlies te werken bij het schuren. Omdat een diamant in een geschikte sieradenkwaliteit zeer zeldzaam en erg duur was, werd geprobeerd efficiënt te werken. Het slijpen van een diamanten naar een ronde vorm veroorzaakt veel massaverlies, wat men niet wilde accepteren. Pas met de ontdekking van grote diamantafzettingen in Zuid-Afrika tegen het einde van de 19^e eeuw durfden slijpers meer aandacht te besteden aan kwaliteit en niet noodzakelijk aan kwantiteit. Tegenwoordig speelt ook de maat van een diamant een belangrijke rol, maar de optimale breking van licht is veel belangrijker. De mogelijkheid om het ‘vuur’ van een steen te accentueren, wordt met name gecompleteerd door de moderne, volledig briljante slijpvorm.